روز چهارم

صبح چشمانم با نور خورشیدی که همه ی روشنایی اش را از نور پروردگار پیامبر نورانی اسلام دریافت کرده باز می شود. با زیارت گنبد سبز و ملکوتی رسول اعظم و مقبره ی با خاک یکسان ائمه ی اطهار صبح خود را آغاز می کنم. پس از کمی تحمل درد فراق و دوری ، به سمت حرم محبوب پیش می رویم. تمام اعضا و جوارحم مملو از گناه و معصیت است اما طلبیده شده ام...! چه خالق بخشنده ای مرا به زیارت افضل مخلوقات خویش فراخوانده.چه سعادتی! باشد که قدر این موهبت الهی را همیشه و در هر حالی بدانم.در تصورم نماز ظهر را به امامت رسول اکرم(ص) و در صفوفی نه چندان دور از ائمه ی معصومین می خوانم. چه دلنشین و گوارا است چشیدن طعم بهشتی زیستن! هم نشینی با بهترین انسان ها ...! اما لیاقت من کم تر از آن است که در بهشت به رویم باز باشد؛ که به شفاعت رهبران حق امید بسته گویی پس از سخن گفتن با خالق هستی بخش، احساس آرامش و قرب به خدا جای اضطراب و ترس را می گیرد و این است آرامش حقیقی!. پس از کمی زیارت طنین لذت بخش اذان تمام فضا را پر می کند. اما...! اما گویی کمی کاستی دارد. شاید دلیلش کم بودن شهادتی ازلی و ابدی است که پیروی از رهبری الهی را تصدیق می کند:اشهد ان علی ولی الله. آری! اما قلوب شیعیان ، با تمام وجود این ذکر را زمزمه می کند. چرا که شیعه از پیشوای خویش پیروی کرده و ولایت وی را همیشه با تمام وجود فریاد می زند اما جاهلانی که در مردابی شاید بی برگشت دست و پا می زنند غافلند از 12 نور الهی که وجودشان سبب موجودیت آنها شده . سائلانی که نمی دانند چرا زمین اهل خویش را در خود فرو نمی برد؟               

پس از 30 دقیقه نماز مغرب را به جماعت می خوانم و دعا می کنم الهی محبتت را به ما بنمایان تا بدون دیدن برافراشته شدن بیرق انا بقیه الله فی ارضه جان متعلق به محبوب خویش را به جان آفرین تسلیم نکنیم. در بستر استراحتم این بار ذهنم در پی گمشده ایست و باز این چشم هایند که در پی دیدن محبوب بسته می شوند تا شاید در دنیایی پر از نور ، انوار الهی را بتوان دید.